თამაზ ბიბილური – “ზამთარი”
თოვლი მოსულა!

ვიდრე ამას სიხარულით შევძახებდეთ, ან კიდევ ბებო ან მამა ჩაგვჩურჩულებდნენ ყურში დილაადრიანად, აბა, გადასწიე სარკმლის ფარდა და გარეთ გაიხედეთ (გარეთ კი ყველაფერი ახლად მოსული თოვლით იქნება გადათეთრებული), ერთხელაც, და ალბათ ჩვენს «ოთხ დროში» უკანასკნელად, თვალი მოვავლოთ იმ ვრცელ ველს, რომლის იქითაც კავკასიონის მთები დაყუდებულან. მთებზე უკვე კარგა ხანია დათოვა. მერე თოვლი ქვემოთ და ქვემოთ ჩამოვიდა, ახლა ჰა და ჰა, დღე-დღეზე ველით, ვიდრე აქაც, ჩვენს სოფლამდეც ჩამოაღწევდეს.

ყველაფერი ზამთრის მოლოდინს შეუპყრია: მთიდან შეშა მოაქვთ და ისე მოდიან, თითქოს ზამთარი ფეხდაფეხ მოსდევთ. მოლოდინი იგრძნობა მაშინაც, როცა ვიღაცა სადღაც ეშურება, სადღაც ეშურება ათიოდე ჩიტიც, ერთ მწკრივად დაწყობილი, და ჩვენ არ ვიცით, ამათ მაინც სადღა ეჩქარებათ, ჩიტები ხომ რა ხანია გაფრინდნენ და ალბათ კიდეც ჩააღწიეს იმ ქვეყანას, სადაც ჩვენებურ ზამთარს გაერიდნენ, ღრუბლებიც მიდიან, ისინიც ჩქარობენ, და ჩვენ არ ვიცით, ან იმათ საით გაუწევიათ. თითქოს ყველამ რაღაცის მოახლოება იგრძნო. ასე ხდება ხოლმე ჭექა-ქუხილის ან წვიმის წინ, როცა სადაცაა წამოვა მსხვილი წინწკლები და ვჩქარობთ თავის შეფარებას, იმ წამში თითქოს ქვეყანა გაირინდება, ჩქამი არ ისმის. სიო არ იძვრის…

და აი, ჩამოდგა უკანასკნელი წუთები მოლოდინისა.